Konstantinos Kakavelakis

Τhe study of Konstantinos Kakavelakis refers to the life and the work of the Hungarian postwar composer György Ligeti. Kakavelakis examines thoroughly especially the musical twofold dramatic act Aventures & Nouvelles Aventures (Libretto and Music) which marks an important crossroad in the history of avantguard music. The adventures and the new adventures of the human beings are tangled to the ambiguous woof of obscurity and underhandedness which are involved in human communication. The unrevealing intentions of the protagonists are divided into different networking scenes. The dynamics of conversation seem to be transfigured in the machination of competition springing out from a continuous keep ahead to eschaton. It occurs by their effort to impose their imaginary intellectual and emotional readjustment on reality innovating always new rhetorical strategies.This phenomenon is diagrammatized by a complex coded expression of verbal and non-verbal effectiveness. Their communicative energy-level and their transmission balance depend on the apocalyptic power of its interpretation. In this stage composition of György Ligeti the indication of a possible bothunderstanding but also the text´s canonicity  is threatenig from an undetermined convention. The communicative tissue is based upon a self-invented system of exclamative figurations of an artificial language being constructed from 119 isolated vowels and consonnants (prima materia) of the IPA. As phonetic units or multiplex inexplicable toneconcoctions(emotionwords) and in connection with their scenical resurgence they function as enigmatical messages sending to the future, associating simultaneously with unexpected symbolical-dynamical reminescences of a farthest past. The actors take also the role of the listener actively contributing to the imaginary conversation through back channel communication. Ligeti prooves with this composition that imaginery words as second signals of primary signals are also a uniquely human possesion, and could assume a dominant role. The consequences of this effort come up to the last act. The particularities of this extraordinary difficult poetical speechcomposition and musical dramatic act become an imaginary audiovisual maze. It consummates to the morphological structure of a rudimentary daedalian postexpressionistic genre. Inside of this atmosphere coexist the daily synergetic handling of human communication between body, voice, and gaze with  the complicated paralingusitic expressions and modalities of social-ritual habits.

© Copyright Konstantinos Kakavelakis Peter Lang Editions and Nearchos Research Center fot the Arts 2000-2003

Η μελέτη του Κώστα Κακαβελάκη αναφέρεται στη ζωή και το έργο του Ούγγρου συνθέτη Γκυόργκυ Λίγκετι. Ο Κακαβελάκης αναλύει εκτενέστερα τη μουσική δραματική πράξη του συνθέτη Αventures & Nouvelles Aventures η οποία αποτελεί ένα σταθμό στην ιστορία της avantguard μουσικής μετα τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. O περιπέτειες και οι νέες περιπέτειες του ανθρώπου διαπλέκονται στο υφάδι της αδιαφάνειας και της σκοτεινότητας που υποκρύπτει η ανθρώπινη επικοινωνία. Οι προθέσεις των ανθρώπων πρωταγωνιστών φαίνεται να μεταμορφώνονται κάθε φορά εκ νέου μέσα στη πλεκτάνη της ανταγωνιστικότητας που δημιουργείται απο τον αγώνα πρoς την εδραίωση του φαντασιακού κόσμου των υποκειμένων που αποδίδεται στη σύνθετη έκφραση λόγου και εικόνας και των οποίων το επικοινωνιακό μέγεθος τις περισσότερες φορές εξαρτάται απο την αποκαλυπτική δύναμη της ερμηνείας. Στο έργο του Λίγκετι φαίνεται οι ενδείξεις αλληλοκατανόησης να απειλούνται συνέχεια απο μία απροσδιόριστη αντικειμενικότητα.Ο επικοινωνιακός ιστός αποτυπώνεται σε ένα ανοικτό σύστημα απο επιφωνηματικές ενότητες μίας έντεχνης γλώσσας απο 119 φθόγγους του διεθνούς φωνητικού αλφαβήτου οι οποίες σαν φωνητικές μονάδες ή αλληλοσυνδυαζόμενα φθογγοσυμπλέγματα μαζί με την νευματική και σκηνική σύνθεση προγραμματισμένων συμβάντων ανάγουν σε απρόσμενες σκηνές ενός απώτατου παρελθόντος που ταυτόχρονα λειτουργούν ως μηνύματα του μέλλοντος.Οι ιδιαιτερότητες του δυσκολότατου αυτού γλωσσοσυνθετικού έργου λαμβάνουν τίς διαστάσεις ενός οπτικοακουστικού λαβυρίνθου και συντελούν σε μία ιδιάζουσα μορφολογική δόμηση ενός πρωτόγνωρου πολυδαίδαλου μεταεξπρεσσιονιστικού δραματικού ύφους. Μέσα σε αυτόν ενώνονται η καθημερινή πρακτική της επικοινωνίας μεταξύ σώματος, φωνής και βλέμματος αλλά και πολλών παραγλωσσολογικών εκφράσεων με την τελετουργική σηματοδότηση φαντασιακών καταστάσεων οι οποίες αναμιγνύονται. με τiς σκηνές της αληθινής ζωής, σε κινηματογραφική ταχύτητα. Το φαντασιακό εμπλέκεται με το πραγματικό άλλοτε απειλώντας και άλλοτε συμπληρώνοντας το ένα το άλλο. Ο ακροατής συμμετέχει στη μυστηριακή εξέλιξη των διάσπαρτων συμβάντων συναντώντας πολλές φορές διαχρονικά σύμβολα μέσα στο πολύπλοκο πάζλ των αφηρημένων ηχητικών και οπτικών συμβόλων, τα οποία προκαλούν πολυποίκιλους συνειρμούς, φέρνοντας τον αντιμέτωπο με την εμπειρία του ανεξιχνίαστου.

© Copyright Konstantinos Kakavelakis Peter Lang Editions and Nearchos Research Center fot the Arts 2000-2003


György Ligetis Aventures & Nouvelles Aventures markieren eine der wichtigsten Stationen auf dem Wege der musikalischen Moderne nach dem zweiten Weltkrieg. Die Eigenart dieser Werke liegt darin, daß sie sich auf dem Seil der Grenze zwischen Eschatologie und Ästhetik bewegen und trotz dieser Paradoxie eine Darstellung aus der Perspektive der Erinnerung und Analyse der Existenz, eine vorwärtsgerichtete Realitätsvermittlung bleiben. Das labyrinthische Leben Ligetis bezeugt eine reiche Welterfahrung. Seine Kultur gründet auf seiner eigenen schmerzlichen existentiellen Erfahrung, die gewiß die Teilung zwischen dem Realen und dem Irrealen kennt. Das imaginare Universum Ligetis kann also nicht nur von außen erkannt werden. Es konstruiert sich aus Modalitäten, die ein imaginäres Raumnetz gestalten. Dort werden viele strukturelle Verschiedenartigkeiten eingeschlossen. Aventures & Nouvelles Aventures offenbaren als Teil dieser Erfahrung nicht direkt ihre Intentionen. Sie ähneln mehr der Form des Ritus, der niemals alles offenbaren kann. Durch indirekte signalartige Anweisungen schafft es der Komponist, moderne und ältere physiologische, soziale und geistige Hierophanien beizumischen und allen diesen in einem musikalischen Werk eine neue Dimension zu geben.